τηλεκάρτα

η, Ν

τηλεπ. μαγνητική κάρτα που επιτρέπει τη χρήση τών κοινόχρηστων τηλεφώνων.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. γαλλ. telecarte < tele (< τηλ[ε]-*) + carte (< χάρτης, βλ. λ. κάρτα)].